บทที่ 73 ต้มน้ำอุ่นเพื่อปรุงกบ

พอเห็นทาวัตเดินคอตกออกไปราวกับลูกหมาที่ถูกเจ้าของทิ้ง เพ็ญนีติ์ก็อดขำออกมาไม่ได้

"ไม่จริงน่าคุณคณเดช ฉันชักจะสงสารทาวัตแล้วนะเนี่ย!"

เธอกุมท้องหัวเราะอยู่พักใหญ่ พอเพ็ญนีติ์เริ่มจะหยุดขำ เงยหน้าขึ้นมาเห็นผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานแหววที่สวมอยู่บนตัวคณเดช เธอก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกรอบ

"ฮ่าๆๆๆ คุ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ